روحم غرق شده ی عمیق ترین اقیانوس های باور توست

و جسمم افتاده در خویشتن خویش تنهایی را فرو بلعیده در مقدس ترین

 بیابانهای دنیا میداند که شاید روزی معصومیتی عظیم را در خود به

 خاک سپرد

و خوب میدانم خاک عصمت تنهایی آب را درک نکرده بر باد داد

گر چه باد هم نتوانست بر دوش کشد سنگینی باور آن را.

و من هیچ ندانستم که این آخرین برگی بود که از احساس درخت افتاد

 در پاییز تنهایی دستانت...